Hey þú!

Láttu mig í friði! Ég blogga þegar mér fokking sýnist.

Fátt er jafn auvirðilegt og þegar fólk biður lesendur sína afsökunar á bloggleysi. Mér ber engin skylda til þess að láta ykkur vita af því þegar ég blogga ekki og þaðan af síður þarf ég að biðjast afsökunar á því. Ef ég blogga ekki þá er það vegna þess að ég nenni því ekki eða þá að ég hef ekkert að segja. Í flestum tilvikum bloggar fólk þegar það hefur ekkert að segja og ekkert markvert fram að færa. Það er ástæðan fyrir því að blogg er afar neðarlega í fæðukeðju ritaðs máls; einhvers staðar fyrir neðan matseðla en ofar SMS-skilaboðum og Staksteinum Moggans.

En auðvitað eru til undantekningar sem sanna regluna, eins og tenglasafn mitt sýnir svart á hvítu, þó ég þurfi að taka til í því.

En hvað veldur? Hvers vegna eru gæðabloggin "neðanjarðar" í bloggheimum?

Það er einföld ástæða fyrir því. Fólk er yfir höfuð fífl. Það skortir greind til að skilja tiltölulega einfalda og lítt flókna texta, kann ekki að lesa á milli lína og ber ekki skynbragð á hæðni og napuryrði. Það þarf bókstaflega að matreiða allt ofaní fólk og jafnvel mata það líka. Það er ástæðan fyrir því að vinsælustu bloggin fjalla um nákvæmlega ekki neitt. Eru aðeins endurómun af einhverju öðru og stærra; aumt bergmál. Mjög svipað eins og samræðurnar um sjöfréttirnar sem þú átt við leigubílstjórann sem keyrir þig heim úr vinnunni á sunnudagsmorgni. Þegar þögnin er orðin ærandi í Ártúnsbrekkunni skiptist þið á nokkrum orðum um fréttirnar, svona rétt fyrir kurteisis sakir. En samræðurnar eru með öllu tilgangslausar og skilja ekkert eftir sig.

Það er margt í henni veröld sem er illskiljanlegt og frústrerandi.

En svona er þetta nú. Ég ætlaði beisikallí bara segja ykkur að fokka ykkur því ég nenni ekki að blogga og hef ekkert að segja.